ගොඩක්ම රෑ වෙලා බ්ලොග් එක පැත්තේ ආවේ නින්ද අහලකටවත් ආවේ නැති නිසා. ඇයි මට ඒ මතක මේ තරම් වද දෙන්නේ.....නිදාගන්න දෙන්නෙත් නෑ....කන්න බොන්න දෙන්නෙත් නෑ...වෙනදා වගේ හිනාවෙන්න සින්දුවක් කියාගෙන කෑ ගහන්න දෙන්නෙත් නෑ.....මේ හිත පණ නැති වෙලා.
කරන්න වැඩ මහමෙරක් තියෙද්දි මගේ මේසේ දිහා බලන්නවත් බැරි තරමට අපිළිවෙල වෙලා.....
අම්මා අහනවා "මොකද දරුවෝ වෙලා තියෙන්නේ....." අනේ මගේ අහිංසක බලු පැටියා එයාට මගේ දුක තේරෙනවා මගේ ළගට ඇවිත් මූණ ඉඹින ගමන් අහිංසක ඇස් මගේ දිහා බලන්නෙ " අඩන්න දුක් වෙන්න එපා එන්න මාත් එක්ක සෙල්ලම් කරමු" කියන්න වගේ...."ඔයාට මාව දැන් අමතක වෙලා නේද?" කියලත් හිතනවා ඇති. ඇත්ත පැටියෝ මට ඔයාවත් අමතක වෙලා....මට මාවත් අමතක වෙලා තිබුනේ...යාන්තම් හිත හදා ගන්න පුංචි උත්සහයක් දරමින් ඉන්නවා. මම මාව ආයෙමත් ඉක්මනටම හොයා ගන්න ඕන.....
ඒත් සිද්ධ වෙන සමහර දේවල් හිත ආයෙමත් පස්සට අදිනවා.....මතක් වෙන සමහර දේවල් හිත ආයෙමත් පස්සට අදිනවා.....දකින සමහර දේවල් (සිතුවිලි) හිත ආයෙමත් පස්සට අදිනවා.....
කදුළු බිංදු බිම වැටෙද්දි අහුලන්නට හැකිදෝ
ඔබ වෙතටම හිත දුවද්දි නවතන්නට හැකිදෝ
හිරු අවරට බැස ගියාට නින්ද යලි‍ත් ඒදෝ
නෙත් කදුළින් තෙත් උනාට ඔබෙ රුව බොද වේදෝ
අනේ ඔය හිත තමයි මම ජීවත් වෙන්න ආසම තැන. ඒත් ඉස්සර දවසක් මම මූණු පොතේ ලිව්වා වගේ
ළං විය නොහැකි ලෙස
යදම් ලෑ
අන්සතු හදක් ද ඒ
කියලා හිතෙන වාර අනන්තයි
ඒත් තාමත් හිත කියන්නේ ඔය හිත එක මොහොතක් හරි මට ආදරේ කළ බවමයි.
ඒ සිතුවිල්ල තමයි මට වද දෙන්නේ මේ තරම්
